Lanzarote-Atlantiek 1
Door: Roel en Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Roel en Jacqueline
02 September 2011 | Marokko, Agadir
Na lange tijd zijn we weer een echte tocht op de Atlantische Oceaan begonnen. We vertrokken op zaterdag 27 augustus na de start van de Lagos - Madeira rally. De tocht begon erg rustig. Net als de rallyboten deden we ons best om bij een zwakke tegenwind uit Lagos aan de zuidkust van Portugal weg te komen.
We gingen op weg naar de Canarische Eilanden. We rekenden op een verblijf op zee van een dag of vijf, zes, misschien zelfs iets langer als het erg tegen zou zitten.
Nadat we uit het zicht van de Portugese kust waren pikte de beloofde NW-wind op. We maakten in de eerste nacht veel mijlen, al was het wel meteen onconfortabel met veel witte koppen op de aangroeiende golven. De boot wilde in de harde wind steeds oploeven en als we niet oppasten stuurde ze de boeg achter de rallygangers richting Madeira aan. Dat hebben we steeds gecorrigeerd, iets waar we later wel een beetje spijt van zouden krijgen.
De volgende dag stond de wind goed door en ruimde zelfs richting NNO. We maakten in die eerste twee dagen meer dan honderd mijl per etmaal en het beloofde een snelle overtocht te worden. In de volgende nacht viel de wind weg, het werd bladstil en tegen de ochtend was de zee zo vlak als een spiegel geworden. Met de snelheid die overbleef zou de oversteek twee maanden duren, we moesten iets verzinnen....
Na een paar uurtjes op de motor verder gevaren te hebben stak in de loop van de middag de wind weer wat op maar nu uit het zuiden. We konden de koers naar Lanzarote zo niet bezeilen dus besloten we iets meer oostelijk te gaan varen in de hoop dat de wind wel weer zou ruimen naar de "normale" richting in dit gebied, NW of in ieder geval uit een noordelijke richting. Mis! De volgende dag draaide de wind zelfs naar ZZW en dat was echt wat we niet moesten hebben.
De vijfde dag op zee bleef de wind in die hoek zitten en 's-morgens om een uur of zeven hebben we besloten om de steven dan maar te wenden in de richting van Agadir, de zuidelijke badplaats van Marokko aan de Atlantische Oceaan.
Hoe dat met de honden gaat?
James is een echte zeeman. Hij houdt dag en nacht de omgeving in de gaten en rent als een bezetene over het dek als hij ergens een vogel, vis of schip ziet. Raki vindt het maar zo zo.
Je behoefte doen op een schommelend en soms glad dek is niet haar hobby. Meestal wacht ze tot we net de rommel van James hebben opgeruimd met zout water en een borstel en de spullen weer hebben opgeborgen...
Er is nog eten en drinken aan boord voor een paar dagen dus we zien wel....
wordt vervolgd.
We gingen op weg naar de Canarische Eilanden. We rekenden op een verblijf op zee van een dag of vijf, zes, misschien zelfs iets langer als het erg tegen zou zitten.
Nadat we uit het zicht van de Portugese kust waren pikte de beloofde NW-wind op. We maakten in de eerste nacht veel mijlen, al was het wel meteen onconfortabel met veel witte koppen op de aangroeiende golven. De boot wilde in de harde wind steeds oploeven en als we niet oppasten stuurde ze de boeg achter de rallygangers richting Madeira aan. Dat hebben we steeds gecorrigeerd, iets waar we later wel een beetje spijt van zouden krijgen.
De volgende dag stond de wind goed door en ruimde zelfs richting NNO. We maakten in die eerste twee dagen meer dan honderd mijl per etmaal en het beloofde een snelle overtocht te worden. In de volgende nacht viel de wind weg, het werd bladstil en tegen de ochtend was de zee zo vlak als een spiegel geworden. Met de snelheid die overbleef zou de oversteek twee maanden duren, we moesten iets verzinnen....
Na een paar uurtjes op de motor verder gevaren te hebben stak in de loop van de middag de wind weer wat op maar nu uit het zuiden. We konden de koers naar Lanzarote zo niet bezeilen dus besloten we iets meer oostelijk te gaan varen in de hoop dat de wind wel weer zou ruimen naar de "normale" richting in dit gebied, NW of in ieder geval uit een noordelijke richting. Mis! De volgende dag draaide de wind zelfs naar ZZW en dat was echt wat we niet moesten hebben.
De vijfde dag op zee bleef de wind in die hoek zitten en 's-morgens om een uur of zeven hebben we besloten om de steven dan maar te wenden in de richting van Agadir, de zuidelijke badplaats van Marokko aan de Atlantische Oceaan.
Hoe dat met de honden gaat?
James is een echte zeeman. Hij houdt dag en nacht de omgeving in de gaten en rent als een bezetene over het dek als hij ergens een vogel, vis of schip ziet. Raki vindt het maar zo zo.
Je behoefte doen op een schommelend en soms glad dek is niet haar hobby. Meestal wacht ze tot we net de rommel van James hebben opgeruimd met zout water en een borstel en de spullen weer hebben opgeborgen...
Er is nog eten en drinken aan boord voor een paar dagen dus we zien wel....
wordt vervolgd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
