De woestijn

Daar zitten we dan, in de woestijn, een heel andere wereld dan op de televisie. Maar laat ik beginnen bij gisteren. Na het huren van een auto heeft Roel zich als een prof in het toeterende gewoel gestort van honderden taxi's en een paar andere weggebruikers. Na de slaapzakken en wat wegenkaarten opgehaald te hebben van te boot zijn we eerst naar Slunfeh gereden, een soort bergdorp waar de mensen de warmte van Latakia ontvluchten. Wat een rust! Over deze bergrug richting Hama kwamen we in een kilometrs brede oude rivierbedding waar nu volop graan, rijst, olijven en fruit worden verbouwd. Op de televisieschotels na zien de huizen er net zo uit als eeen paar honderd jaar geleden, kale, opgemetselde bouwvallen. Maar als het leven zich toch buiten afspeelt waarom zou je aan een slaapplaats zoveel woorden vuilmaken? Na een vorstelijke lunch zijn we doorgereden naar Hama, maar omdat het al donker was konden we de grote waterraderen niet meer vinden, dus hebben we in de auto de luiken gesloten en een paar uurtjes uitgerust. Om één uur wilden we onze weg vervolgen maar in het donker zijn de gaten in de weg niet te zien en je raadt het al: Lekke band!
Gelukkig was het "thuiskomertje" niet lek en konden we onze weg vervolgen naar Homs. Daar hebben we na veel telefoontjes en omzwervingen een filiaal van het autoverhuurbedrijf gevonden om een nieuwe band te krijgen. Uiteindelijk was het rond het middaguur gepiept. Hierna reden we naar Palmyra/Tadmor, een bijzondere ervaring om na ongeveer 10 kilometer het landschap te zien veranderen in een inmense zandbak en geloof het of niet, staan er middenin de woestijn zes terreinauto's met NL kentekens. Die lui zitten erwtensoep te eten en golfballetjes te slaan, tot groot genoegen van Raki die de balletjes op volle snelheid weer mocht opzoeken. Deze groep nam deel aan de "Red Sea Challenge", een rit van NL naar Akkaba in Jordanië en terug.
De rit van 200 km door de woestijn naar Palmyra was indrukwekken, met links en rechts af en toe een Bedoeinenkamp en onder de grond een dikke oliepijpleiding. Keihard zand zover het oog reikt. De ruine in Palmyra, een vroegere oase voor de karavaans langs de Zijderoute, is prachtig. De stad Tadmor daarbij was heel erg toeristisch. Daar waren we dus weer snel weg! Met een gebraden kip, brood en tomaten terug de woestijn in. Daar nhebben we s'avonds in het zand zitten eten terwijl Raki vriendschap sloot met de honden uit een Bedoeinenkamp vlakbij en de kamelen met hun berijders huiswaarts keerden. Op zoek naar een slaapplaats voor onszelf kwamen we langs een groot, nieuw en zeer luxueus gebouw van de kamelenrenbaan. Niemand te zien, alles donker dus op de parkeerplaats lichten uit en stoelen achterover. Mis! Er verscheen binnen 5 minuten een bewaker op zijn brommer die ons in vlot Arabisch duidelijk maakte hem te volgen naar zijn huisje, een stenen éénkamerhok met een tv, een waterpijp en wat matrassen op de vloer. We hebben daar heel wat thee (met twee kopjes suiker per potje) gedronken. We hebben zelfs aan de waterpijp gelurkt. Over de slaapindeling hebben we veel beleefdheden uitgewisseld. Hij stond zijn "bed" af aan Jacq en zou met Roel op de grond slapen, wat Jacq weigerde. Dan zou hij met Roel in bed slapen en Jacq op de grond, wat Roel niet wilde.... Tenslotte sliepen Jacq en Roel op de grond en hij in zijn bed. s'Morgens afscheid met tranen. Stel je voor! Er parkeert 's-nachts een onbekende Syriër in je tuin en je nodigt hem uit om binnen te komen, drinkt thee en koffie met hem en biedt hem een slaapplaats in je huis aan. Wij zijn wel wijzer!?
Het was 's-nachts hard gaan waaien en er wervelde overal zand, soms werd het midden op de dag gewoon donker om ons heen. We zijn naar Crac des Chevaliers gereden, een prachtig bewaard gebleven kasteel van "onze" Kruisvaarders uit de elfde eeuw. Daarna hebben we in een uitstekend restaurant gegeten waarbij we een Zuidafrikaanse blanke toerist aan tafel uitgenodigd hebben en wat over Zuid-Afrika hebben gekletst.
Nu zijn we terug aan boord en we zijn blij dat we weer op een schommelende boot slapen.
Maar weer eens vertrekplannen maken.....